Άσε το κακό να μπει (Let me in)

Άσε το κακό να μπει (Let me in)

Ο δωδεκάχρονος Όουεν  μεγαλώνει στο Νέο Μεξικό κλεισμένος στον εαυτό του, αφού η μητέρα του τον παραμελεί και οι συμμαθητές του στο σχολείο του επιτίθενται με κάθε ευκαιρία. Όταν κοντά στο σπίτι του μετακομίζει ένα μυστηριώδες κορίτσι, η Άμπι, ανάμεσά τους δημιουργείται σιγά-σιγά μία βαθιά φιλία. Καθώς όμως μια σειρά από μυστηριώδεις φόνους συγκλονίζει τη μικρή πολιτεία, ο Όουεν θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει την αλήθεια και να δεχτεί ότι η φαινομενικά αθώα φίλη του είναι βαμπίρ.

Κριτική από το cine.gr:

Από μια σκοπιά, ο έρωτας, ο πραγματικός έρωτας (κι όχι ο εφήμερος ενθουσιασμός), είναι η κατάσταση κατά την οποία δυο άνθρωποι δένονται συνένοχα στην αμοιβαία ορμή για την νίκη του θανάτου. Οι δυο μαζί ενωμένοι γίνονται όπως το έμβρυο στη μήτρα. Δεν φοβούνται. Και θάνατος δεν είναι μόνο ο βιολογικός, αλλά και η μοναξιά, η κοινωνική απειλή, η διαφορά από το σύνολο κ.α. Ο βαμπιρικός μύθος μεγεθύνει αλληγορικά αυτό το δέσιμο. Πίνω το αίμα των άλλων σημαίνει ότι διψάω για τον άλλο, διψάω για αθανασία. Αλλά η αθανασία είναι δύναμη και η δύναμη έχει κόστος τον θάνατο των άλλων. Η μικρή, φαινομενικά, βαμπίρα της ιστορίας έχει ανάγκη από υπηρέτη τροφοδότη, ανάγκη επί ποινή επιβίωσης. Ο πενήντα κάτι σύντροφός της είναι προφανώς ο κάποτε νεαρός που την αγάπησε που πλέον δυσλειτουργεί στο καθήκον του ως τροφοδότης αίματος νέων θυμάτων. Ο πρώιμος έφηβος που γνωρίζει στην πολυκατοικία που έρχονται να ζήσουν, πάντα νομάδες λόγω της ιδιόρρυθμης κατάστασής τους, είναι αδύναμος, στο έλεος των τσαμπουκάδων του σχολείου, ανυπεράσπιστος, χωρίς πατέρα (γονείς διαζευγμένοι) και με μάνα αλκοολική που στην εδώ εκδοχή δεν φαίνεται ποτέ στο πρόσωπο. Δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει βέβαια ούτε κοινωνία, αφού η σύγχρονη κοινωνία, είτε στην Σουηδία είτε στην Αμερική ή οπουδήποτε αλλού, δεν έχει κανένα ιδανικό να προσφέρει, είναι πιο σιωπηλή σε προτάσεις ακόμη και από τον παραδοσιακό θεό του μονοθεϊσμού. Οπότε οι δυο παρείσακτοι, οι δυο διαφορετικοί, θα δεθούν σταδιακά μορφώνοντας ένα δικό τους μικροσύμπαν. Το βιβλίο του Σουηδού John Ajvide Lindqvist είναι σοφά μελετημένο και η μεταφορά του από τον Tomas Alfredson το 2008 υπήρξε ένα κινηματογραφικό επίτευγμα. Οι ιδέες πέρασαν στην ταινία χωρίς ολίσθηση στο θρίλερ ή το μελόδραμα..