Το γράμμα που άλλαξε την ζωή μου (L age de raison)

Το γράμμα που άλλαξε την ζωή μου (L' age de raison)

Η Μαργαρίτα ζει στους ρυθμούς της υπέρ-απαιτητικής της θέσης στην πολυεθνική που εργάζεται και αντιμετωπίζει δουλειά και σχέσεις με σιδερένια πυγμή. Στα γενέθλια των 40 της, ένας συνταξιούχος συμβολαιογράφος της παραδίδει το πρώτο από μια σειρά γραμμάτων που θα αλλάξουν τα πάντα: «Αγαπητέ μου εαυτέ. Σήμερα είμαι επτά χρονών και σου γράφω αυτό το γράμμα για να μην ξεχάσεις τις υποσχέσεις που έδωσες όταν ήσουν μικρή και να θυμάσαι όλα όσα θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις.» Είναι το γράμμα που έγραψε η ίδια στον εαυτό της για να μην ξεχάσει τι πραγματικά θέλει από τη ζωή.

Κριτική από cine.gr:

Μια αγωνία για την ταινία την είχα, λόγω του Αγάπα Με Αν Τολμάς, έστω κι αν είχε παρεμβληθεί μια αμερικανική ατασθαλία, εν ονόματι My Sassy Girl. Από την μία, ο Samuelεμμένει αμετακίνητος στη θεματολογία του, αλλά πλέον δεν είναι «αγαπησιάρης», αλλά «μαλθακός». Σαν να έβγαλε ταινία για εορταστικές ημέρες, που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει (ίσως καλύτερα να γίνονταν) μια τηλεταινία. Τα μηνύματα είναι υπεραπλουστευμένα κι ο κομεντί χαρακτήρας είναι χαλαρός, τόσο που ένα χαμόγελο που θα σας φύγει δεν αρκεί για την όλη φασαρία.

Στο πρώτο μέρος του έργου έχουμε τα παιδιά. Αν ο Samuel παράτεινε αυτό το κομμάτι, θα μιλούσαμε αλλιώς. Εδώ υπάρχει η τρυφερότητα που θέλαμε από τον Βέλγο και μάλιστα σε σημείο που αντέχουμε όλα τα κλισέ. Από την στιγμή, όμως, που μπαίνει το «ενήλικο» κομμάτι, που απασχολεί κυρίως και την ταινία, ο συναισθηματισμός είναι αδιόρατος κι ανούσιος. Και η Sophie Marceau αντί να παίρνει πάνω της την κατάσταση, δεν πείθει λεπτό για τον χαρακτήρα που της φορτώνει το σενάριο. Εδώ τα κλισέ πονάνε και μάλιστα πολύ. Τι να πω. Για εορταστικές ημέρες κάτι πάει κι έρχεται, αλλιώς μας μένει η μνήμη από την παλιότερη δουλειά του σκηνοθέτη και με αυτήν πορευόμαστε κι εδώ…