Secreteriat (Μεγάλο φαβορί)
To 1969, η Πένι Τσένερι, κόρη του επιτυχημένου επιχειρηματία και ιδιοκτήτη των στάβλων Μίντοου, Κρίστοφερ Τσένερι, αποφασίζει να αναλάβει τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης. Αυτή ήταν η πρώτη μιας σειράς κρίσιμων αποφάσεων, οι οποίες έμελλε να αλλάξουν οριστικά τη ζωή της ίδιας, αλλά και των αγαπημένων της προσώπων. Μην έχοντας, ως νοικοκυρά, την παραμικρή πείρα από κούρσες αλόγων, η Τσένερι αποφάσισε να εισβάλλει στον αυστηρά ανδροκρατούμενο αυτό χώρο, ποντάροντας πάνω στο καστανόχρωμο πουλάρι με την πορφυρή χαίτη και το σημάδι στο μέτωπο που θύμιζε λευκό αστέρι. Η Τσένερι ανέθρεψε το πουλάρι με την πίστη πως έχει στα χέρια της έναν γεννημένο πρωταθλητή και του έδωσε το όνομα Σεκρετέριατ. Τρία χρόνια αργότερα, χάρη στη φροντίδα της ιδίας και των συνεργατών της και υπό την πολύτιμη καθοδήγηση του βετεράνου εκπαιδευτή αλόγων Λουσιέν Λοράν, ο Σεκρετέριατ κατόρθωσε να κερδίσει 3 κούρσες, σε 3 πολιτείες, μέσα σε 5 μόνο εβδομάδες, φτάνοντας στη θριαμβευτική κατάκτηση του περίφημου Triple Crown, για πρώτη φορά μετά από 25 ολόκληρα χρόνια!
Κριτική από το cine.gr:
Με την ακαδημαϊκή λογική, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Είναι από αυτές τις κλασικού τύπου «Americana» που λατρεύουν στις ΗΠΑ. Για την ακρίβεια, κατά λάθος είναι έγχρωμο! Πέρα από μετρημένα στα δάχτυλα πλάνα σύγχρονης αισθητικής, η ταινία ακολουθάει την πεπατημένη τής Χρυσής Εποχής του Χόλιγουντ. Όλα καλά ως εδώ και γιατί άραγε δεν είναι υποψήφιο για κανένα σοβαρό βραβείο; Γιατί είναι υπερβολικά βατό. Τόσο βατό που γίνεται συνηθισμένο, ένα από τα πολλά. Καμία έκπληξη, κανένα ξέσπασμα, μονάχα ακαδημαϊσμός οσκαρικής λογικής παρελθόντων χρόνων.
Ούτε μοντάζ, ούτε φωτογραφία, ούτε κάποιο άλλο τεχνικό χαρακτηριστικό δεν ξεχωρίζει εδώ. Ο Randall Wallace θέλει να παραδώσει μια όμορφη ταινία για όλο το κοινό κι ως γραφιάς, επιμένει πολύ στους διαλόγους. Κρατάει έναν αργό ρυθμό, ακόμα και για «Americana», έναν ρυθμό που σε υποχρεώνει από νωρίς να τον δεχτείς, αλλιώς δεν μπορείς να παρακολουθήσεις το έργο. Η Diane Lane κάνει μια βασιλική εμφάνιση, με τον John Malkovich να είναι η απαραίτητη «παραφωνία» για να ξεχωρίσουν οι ερμηνείες. Λίγη η δράση, αλλά μεγαλόπνοη και αρκούντως καλή για τους λάτρεις των σπορ. Θεματικά, θα μπορούσε να επενδύσει πολύ στο ζήτημα του ρατσισμού, ώστε να πάρει και ουσία, αλλά δεν το τολμά ιδιαίτερα. Μια ταινία που είναι με το ζόρι ενδιαφέρουσα, αλλά δεν κερδίζει την κούρσα.
Ούτε μοντάζ, ούτε φωτογραφία, ούτε κάποιο άλλο τεχνικό χαρακτηριστικό δεν ξεχωρίζει εδώ. Ο Randall Wallace θέλει να παραδώσει μια όμορφη ταινία για όλο το κοινό κι ως γραφιάς, επιμένει πολύ στους διαλόγους. Κρατάει έναν αργό ρυθμό, ακόμα και για «Americana», έναν ρυθμό που σε υποχρεώνει από νωρίς να τον δεχτείς, αλλιώς δεν μπορείς να παρακολουθήσεις το έργο. Η Diane Lane κάνει μια βασιλική εμφάνιση, με τον John Malkovich να είναι η απαραίτητη «παραφωνία» για να ξεχωρίσουν οι ερμηνείες. Λίγη η δράση, αλλά μεγαλόπνοη και αρκούντως καλή για τους λάτρεις των σπορ. Θεματικά, θα μπορούσε να επενδύσει πολύ στο ζήτημα του ρατσισμού, ώστε να πάρει και ουσία, αλλά δεν το τολμά ιδιαίτερα. Μια ταινία που είναι με το ζόρι ενδιαφέρουσα, αλλά δεν κερδίζει την κούρσα.
Dim lights Embed
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου