Kawasakiho ruze (Κάθε ψέμα κρύβει μία αλήθεια)

Kawasakiho ruze (Κάθε ψέμα κρύβει μία αλήθεια) (2009)

Ο διάσημος ψυχίατρος Πάβελ Γιόσεκ πρόκειται να τιμηθεί με το «Memory of the Nation», ωστόσο δεν είναι και τόσο ηθικά άμεμπτος όσο πολλοί πιστεύουν, καθώς κάποτε είχε συνεργαστεί με τις κρατικές (κομμουνιστικές) μυστικές υπηρεσίες ενώ στην πορεία συμπορεύτηκε με το καθεστώς που έχει αυτή τη στιγμή η χώρα. Η οικογένεια του Γιόσεκ και οι κοντινοί της φίλοι προσπαθούν τώρα να δουν πως θα διαχειριστούν αυτά τα θέματα, που θα προκύψουν.

Κριτική από το cine.gr:

Ο διακεκριμένος ψυχίατρος Πάβελ Γιόσεκ πρόκειται να τιμηθεί από το κράτος με το βραβείο «Μνήμης του Έθνους» ενώ ετοιμάζεται και ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή και τη δράση του, στο οποίο μετέχει ο γαμπρός του με τον οποίο βρίσκεται σε ήπια κόντρα. Στην πορεία ανακαλύπτεται ότι ο Γιόσεκ ως ψυχίατρος επί κομμουνιστικού καθεστώτος και υπό το κράτος απειλής (όσον αφορά την αγαπημένη του, έγκυο τότε από ένα αντιφρονούντα γλύπτη) δέχτηκε, κάποιες λίγες φορές, να «περάσει» τα πρακτικά από ορισμένες σεάνς του με ασθενείς (ή «ασθενείς», ένας εκ των οποίων και ο γλύπτης) στα χέρια των μυστικών υπηρεσιών. Η εκ των υστέρων δράση μας δείχνει ένα άνθρωπο με ήθος και κοινωνική προσφορά.

Είναι κατά ένα τρόπο ο άνθρωπος που είπε το καβαφικό «Μεγάλο ναι». Από την άλλη μεριά, ο γλύπτης πέρα από δυο τρία καψίματα από τσιγάρο στο χέρι (έργο ανακριτή), κλασικός μποέμ, πήγε ή απελάθηκε στην Σουηδία όπου έζησε τριάντα χρόνια μια χαρά, δημιουργώντας, καλοπερνώντας και σπέρνοντας ως γυναικάς παιδιά, άλλα γνωστά κι άλλα ίσως άγνωστα. Ο ψυχιάτρος δεν είναι το τέρας με τα δυο κεφάλια, απλά σε μια δύσκολη στιγμή ενέδωσε για χάρη μιας αγαπημένης και εγκύου. Ο γλύπτης δεν είναι ήρωας και επαναστάτης, αλλά ένας καλών προθέσεων καλοπερασάκιας που οι συνθήκες του πρόσφεραν το τίτλο του θύματος. Η γυναίκα (διαδοχικά και των δυο) στήριξε (σιωπώντας συνένοχα) τον Γιόσεκ βιώνοντας τις θυσίες του απέναντι της και απέναντι σε τόσο κόσμο εκ των υστέρων.

Ο γαμπρός το παίζει πολιτικά ορθός αλλά με το πρόσχημα μιας προχωρημένης φιλοσόφησης της ζωής έχει το θράσος να ζητήσει από την γυναίκα του (και κόρη της ιστορίας) να δείξει κατανόηση που όλο τον καιρό που εκείνη ζούσε στο νοσοκομείο το δράμα του αν έχει καρκίνο ή όχι, εκείνος την απατούσε με μια γνωστή τους. Όλοι είναι άνθρωποι, άρα άγγελοι και διάβολοι ανάλογα με τις περιστάσεις. Ακόμα και ο τότε ανακριτής, που θεωρούσε ότι η βία είναι μέθοδος των ατάλαντων και η ψυχολογική εκμαίευση μπορεί κάλλιστα να δώσει αποτελέσματα. Σε ένα από τα τελικά πλάνα σβήνει κεριά σε γενέθλια μαζί με τα εγγόνια του.

Η ταινία προβάλλει ένα ιστορικό γίγνεσθαι που υπερβαίνει την ηθική σχετικότητα. Αν κάτι πετυχαίνει απόλυτα το κοινωνικό δράμα του τσέχου Jan Hrebejk είναι να δείξει την ζωή ως ένα κουβάρι που δεν ξεδιαλύνεται. Όχι γιατί αυτό είναι μια αλήθεια – όντως δεν υπάρχει ένας τελικός Λόγος για τα πράγματα – αλλά γιατί το ίδιο το σενάριο τεμαχίζει την «αλήθεια» ανάμεσα σε τόσα πρόσωπα και περιστατικά και κάπως ψυχρά, σε μια απόσταση ασφαλείας, που χάνει το στοίχημα της συγκίνησης (αν το επεδίωκε) με τον τρόπο που την πέτυχε ο Florian Henckel von Donnersmarck στις «Ζωές των άλλων».

Dim lights Embed