Blue Valentine
Η Σίντι κι ο Ντιν, ένα κάποτε παθιασμένο ζευγάρι, είναι παντρεμένοι με μία νεαρή κόρη. Σε μία απελπισμένη προσπάθεια να σώσουν το γάμο τους, «κλέβονται» σε ένα μοτέλ. Μεταφερόμαστε έπειτα χρόνια πριν, όταν πρωτογνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν- γεμάτοι ζωή κι ελπίδα.
Η ταινία ήταν να γυριστεί την Άνοιξη του 2008. Ο λόγος που αναβλήθηκε είχε να κάνει με τον θάνατο του Heath Ledger, από σεβασμό προς την Michelle Williams η οποία είχε στενή σχέση με τον πρόωρα χαμένο σταρ.
Κριτική από Cine.gr:
Υπάρχει ο Βαλεντίνος της ευτυχίας για όσους η ζωή χαρίζει απλόχερα επιτυχία. Υπάρχει, όμως, κι αυτός της μελαγχολίας, για τις δισεκατομμύρια λούμπεν υπάρξεις που τα προβλήματα της ζωής εισβάλλουν στην αγάπη τους και την τρώνε σαν σαράκια. Ο Derek Cianfrance επιλέγει να αφηγηθεί αυτό το λούμπεν ρομάντζο με τον μοναδικό τρόπο που θα ήταν ταιριαστός: με μια αφήγηση σαν του Κασσαβέτη και με νοοτροπία Νουβέλ-βαγκ. Αυτός ο συνδυασμός έχει εμφανιστεί κι άλλες φορές στον σύγχρονο κινηματογράφο, κυρίως τον ευρωπαϊκό, αλλά σπάνια τόσο λειτουργικά. Το αποτέλεσμα είναι μια σκληρά σινεφιλική ταινία, την οποία όμως μπορεί να παρακολουθήσει κάθε είδους κοινό. Και μόνο αυτό, είναι επίτευγμα.
Το έργο είναι αδυσώπητα ρεαλιστικό στο σημείο εκείνο που μια ταινία κινδυνεύει να χάσει τον ενδιαφέρον της. Αντί, όμως, να αρκείται στο ντοκιουντράμα ύφος του, επεκτείνεται με πρωτόγνωρο για το είδος μυθοπλαστικό τρόπο, παίζοντας με το πριν και το τώρα μιας ιστορίας που θα μπορούσε να συμβεί στον καθέναν. Το «blue» του τίτλου παραπέμπει άμεσα στην μελαγχολία, αλλά ταιριάζει και στο λαϊκό τραγούδι, το αμερικανικό blues. Γιατί αυτό είναι το στόρι. Μια αράδα λαϊκών στοίχων από αυτούς που φοβόμαστε να μην συμβούν και σε εμάς. Άψογος ο Ryan Gosling, αρτιότατη η Michelle Williams, ανεβάζουν την ποιότητα σε κάτι που δεν την έχει άμεσα ανάγκη. Η ταινία του Cianfrance θέλει να μιλήσει κι όχι να κριθεί. Να συμβουλεύσει περί μοιραίου κι όχι να αριστεύσει. Να τραγουδηθεί κι όχι να σαρώσει βραβεία. Για αυτό κινείται σε πλαίσια που γίνονται όρια, όρια αξεπέραστα λόγω των προθέσεων της. Κανέναν δεν θα ενοχλήσουν αυτά τα πλαίσια, παρά αυτούς που βρίσκονται στην αρχή του ταξιδιού και στο μυαλό τους έχουν αλλιώς το φινάλε…
Το έργο είναι αδυσώπητα ρεαλιστικό στο σημείο εκείνο που μια ταινία κινδυνεύει να χάσει τον ενδιαφέρον της. Αντί, όμως, να αρκείται στο ντοκιουντράμα ύφος του, επεκτείνεται με πρωτόγνωρο για το είδος μυθοπλαστικό τρόπο, παίζοντας με το πριν και το τώρα μιας ιστορίας που θα μπορούσε να συμβεί στον καθέναν. Το «blue» του τίτλου παραπέμπει άμεσα στην μελαγχολία, αλλά ταιριάζει και στο λαϊκό τραγούδι, το αμερικανικό blues. Γιατί αυτό είναι το στόρι. Μια αράδα λαϊκών στοίχων από αυτούς που φοβόμαστε να μην συμβούν και σε εμάς. Άψογος ο Ryan Gosling, αρτιότατη η Michelle Williams, ανεβάζουν την ποιότητα σε κάτι που δεν την έχει άμεσα ανάγκη. Η ταινία του Cianfrance θέλει να μιλήσει κι όχι να κριθεί. Να συμβουλεύσει περί μοιραίου κι όχι να αριστεύσει. Να τραγουδηθεί κι όχι να σαρώσει βραβεία. Για αυτό κινείται σε πλαίσια που γίνονται όρια, όρια αξεπέραστα λόγω των προθέσεων της. Κανέναν δεν θα ενοχλήσουν αυτά τα πλαίσια, παρά αυτούς που βρίσκονται στην αρχή του ταξιδιού και στο μυαλό τους έχουν αλλιώς το φινάλε…
Dim lights Embed
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου