Barney s version

Barney' s version

Ο Μπάρνεϊ δεν έχει κάνει και λίγα πράγματα στη ζωή του. Επιτυχημένος τηλεοπτικός παραγωγός, έζησε μια έντονη μποέμικη ζωή κατά τα νεανικά του χρόνια στη Ρώμη, αγαπάει τις γυναίκες, τα πούρα και το ποτό, παντρεύτηκε τρεις φορές, έχει τρία παιδιά, απεχθάνεται τους συγγραφείς κι εξοργίζεται με όσους αμφισβητούν το δικό του μοντέλο ζωής. Όταν το βιβλίο κάποιου άσπονδου φίλου της νεανικής του ζωής κατηγορεί τον Μπάρνεϊ για πολλά, ακόμα και για φόνο, θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τα όπλα τού αντιπάλου του και θα γράψει την ιστορία του συμπληρώνοντας καρέ-καρέ τα κομμάτια του παζλ της ζωής του.

Κριτική από το cine.gr:

Ίσως η καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς, ίσως ο πιο πρωτότυπος χαρακτήρας της χρονιάς κι αρκετό μελόδραμα για φινάλε! Το γεγονός ολόκληρης της ταινίας είναι ο Paul Giamatti. Είναι ο Μπάρνι Πανόφσκι, είναι ο πιο γλυκός «κάφρος», εν μέρει φαλλοκράτης, τηλεοπτικός παραγωγός. Είναι ο έρωτας με δύο πόδια όταν συναντά τη γυναίκα της ζωής. Είναι η νόσος Αλτσχάιμερ, όταν τη βιώνει ο ήρωας που υποδύεται. Για μένα, το Όσκαρ ερμηνείας έπρεπε εφέτος να το έχει στο τσεπάκι του, ακόμη κι αν τούτο δεν πρόκειται να συμβεί, ούτε κατά διάνοια, αφού δεν είναι καν υποψήφιος…

Φυσικά, απ΄ ότι καταλάβατε, σας μίλησα και για τον Μπάρνι και το χαρακτήρα που έχουν πλάσει συγγραφέας και σεναριογράφος και θα συνεχίσω να το κάνω. Είναι ένας ήρωας καλτ, βγαλμένος από τον κόσμο στον οποίο ζει, με τρομερές όμως ιδιαιτερότητες και ενίοτε αντιδράσεις. Ο χαρακτήρας διαθέτει απύθμενο βάθος και δεν μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες ενός βιβλίου, αλλά περιμένεις να τον ακούσεις να τα πίνει στο διπλανό τραπέζι. Επιπλέον, η ταινία διαθέτει μια εκπληκτική αφήγηση που δεν σε αφήνει να την παρατήσεις ούτε στιγμή. Μπρος-πίσω στον χρόνο, εντείνουν περιέργεια και γεμίζουν ερωτηματικά το κοινό. Η ιστορία δεν σε αφήνει λεπτό να χαρείς, να μείνεις ήσυχος, να αφαιρεθείς. Δε θα πείτε ποτέ «εδώ είμαστε», αλλά θα αναρωτιέστε διαρκώς «πού είμαστε».

Ένα είναι το μικρό πρόβλημα της ταινίας. Το φινάλε της ναι μεν συγκινεί, αλλά ρέπει προς το μελόδραμα, με αποτέλεσμα κάπου να μοιάζει κλισέ και αναμενόμενο. Αυτό, όμως, λίγα αναιρεί από μια ταινία που σχεδόν αγγίζει το αριστούργημα.

Dim lights Embed