Attenberg.
Η Μαρίνα μεγαλώνει με τον αρχιτέκτονα πατέρα της σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη. Το ανθρώπινο είδος την απωθεί. Το παρατηρεί εξΑ αποστάσεως, μέσα από τους στίχους του Alan Vega των Suicide, τα ντοκιμαντέρ πάνω στη ζωή των θηλαστικών του Sir David Attenborough και τα μαθήματα σεξουαλικής αγωγής που της παραδίδει η μοναδική της φίλη, Μπέλλα.
Ένας ξένος φτάνει στην πόλη και την προκαλεί σε μονομαχία στο ποδοσφαιράκι, ενώ ο πατέρας της προετοιμάζει τελετουργικά την αναχώρησή του από τον 20ο αιώνα. Η Μαρίνα, ανάμεσα στους δυο άντρες, με την συνεργασία της Μπέλλας, ανακαλύπτει το θαυμαστό μυστήριο της πανίδας.
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Αθηνά Τσαγκάρη.
Πρωταγωνιστούν: Ariane Labed, Βαγγέλης Μουρίκης, Ευαγγελία Ράντου, Γιώργος Λάνθιμος.
To Αttenberg είναι μια ταινία που μοιάζει να έχει δυο εαυτούς. Ο καλός της εαυτός αποτελείται από μια ιδιαίτερη, σχεδόν ποιητική, σκηνοθεσία που προσεγγίζει το θέμα της με έναν τρόπο αινιγματικό και φορτίζοντας το κλίμα με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Εκτός, όμως, από τη σκηνοθεσία, έχουμε να κάνουμε και με μια καταπληκτική πρωταγωνιστική ερμηνεία. Η
Ariane Labed θυμώνει, ερωτεύεται, λυπάται δίχως να αλλάζει εκφράσεις, αλλά μονάχα με το βλέμμα της προδίδει κάθε της συναίσθημα και κρύβει ακόμη περισσότερα, ως μια άλλη
Isabelle Huppert της
Δασκάλας του Πιάνου. Απόλυτα γοητευτική είναι και η υφέρπουσα χιουμοριστική-σαρκαστική διάθεση που αποφορτίζει την ταινία από το ομολογουμένως βαρύ της κλίμα.
Ο κακός της εαυτός, τώρα, αποτελείται από άστοχους συμβολισμούς, οι οποίοι μοιάζουν εντελώς περιττοί σε μια ταινία που λέει αυτό που έχει να πει από τα πρώτα της λεπτά. Οι άνθρωποι μιμούνται διαρκώς ζωώδεις συμπεριφορές ή χορεύουν άκομψα δίχως μουσική μπροστά στα μάτια μας για να μας πουν όλα όσα έχουμε ήδη εδώ κι ώρα αντιληφθεί, καταλήγοντας να μοιάζουν χιουμοριστικοί δίχως να το επιθυμούν. Επιπλέον, η
Αθηνά Τσαγγάρη προσπαθεί να κάνει κάποιου είδους κοινωνικό σχόλιο περί των αστικών κοινωνιών, περί του 20ου αιώνα ή περί κάποιου παρεμφερούς και βαρύγδουπου γεγονότος, με αποτυχία. Τα κοινωνικά σχόλια του πατέρα είναι αποκομμένα από την εξέλιξη και το κλίμα της ταινίας και μοιάζουν να τοποθετήθηκαν εκεί μονάχα για να εκφράσουν συγκεκριμένες αντιλήψεις κι όχι να συμβάλουν με κάποιοn τρόπο στην ταινία.
Μπορεί να μην είναι αριστούργημα, αλλά ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στις απαιτήσεις του σινεφίλ κοινού και σίγουρα καταφέρνει, παρά τις όποιες αδυναμίες του, να το κερδίσει, κυρίως με τη σκηνοθετική του ματιά.
